Տիգրան Փարվանյան. «Պատրաստ ենք մարտական գործողությունների. վստահ եղեք՝ ջարդելու ենք հակառակորդի դունչը եւ հետ շպրտենք»

Ապրիլի 9-10-ին, գտնվելով ղարաբաղա-ադրբեջանական հակամարտության հարավարեւելյան հատվածում, «Սյունյաց երկիր» թերթի ստեղծագործական խումբն առաջինն այցելեց ՀՀ զինված ուժերի 1-ին զորամիավորման հրամանատարական կետ եւ հարցազրույց ունեցավ զորամիավորման հրամանատար, գնդապետ Տիգրան Փարվանյանի հետ:

Զորամիավորման հրամանատարը, բնականաբար, բազմազբաղ էր: Հրամանատարական կետում կյանքը եռում էր, իսկ եռուզեռի կենտրոնում ինքն էր՝ գնդապետը:

Տիգրան Փարվանյանն ինքը սկսեց զրույցը՝ չսպասելով մեր հարցին՝ «Ցավում եմ մեր զորքերում մահացած զինվորների, կամավորականների համար: Յուրաքանչյուրի կորուստն անդառնալի է, օջախ է մարում… Ափսոսանքս եմ հայտնում եւ ցավակցում բոլորի հարազատներին, մերձավորներին, մարտական ընկերներին: Ուխտադրուժ սելջուկը հերթական անգամ փորձեց ներխուժել մեր սրբազան հողը, բայց չկարողացավ, քանզի մեր զինվորներն իրենց կյանքի գնով, մինչեւ վերջին փամփուշտը կրակելով, կարողացան պահել վստահված դիրքերը: Եթե պետք լինի, նորից հայ զինվորը կպաշտպանի մեր սահմանների անձեռնմխելիությունը»:

- Պարոն գնդապետ, Դուք հրամանատարն եք այն զորամիավորման, որի զորամասերն ու ստորաբաժանումներն ամենամոտն են առաջնագծին: Ինչպե՞ս եք գնահատում օպերատիվ իրավիճակը ղարաբաղա-ադրբեջանական զորքերի շփման գծի հարավարեւելյան հատվածում:

- Կայուն, լարված…

- Բայց չէ՞ որ հրադադարի պայմանավորվածություն ձեռք բերվեց կողմերի միջեւ:

- Մի՞թե հնարավոր է վստահել մի ազգի, մի պետության, որտեղ ամեն ինչ կառուցված է ստի ու կեղծիքի վրա: Այդ ե՞րբ են նրանք հավատարիմ մնացել պայմանավորվածություններին:

Պատրաստ ենք մարտական գործողությունների. վստահ եղեք՝ ջարդելու ենք հակառակորդի դունչը եւ հետ շպրտենք:

- Ինչո՞վ է հիմա զբաղված զորամիավորումը:

- Առաջին բանակային զորամիավորումն ունի իր հստակ խնդիրները եւ կատարում է դրանք:

- Ապրիլի 2-ից մարտական գործողությունների գլխավոր ու արժանապատիվ կրողը հայոց զինվորականությունն է: Ինչպե՞ս է տղաների տրամադրությունը չորսօրյա ռազմական գործողություններից հետո:

- Զինվորների մարտական ոգին շատ բարձր է, պատրաստ են պատժելու հակառակորդին, կասեցնելու ամեն մի ոտնձգություն:

- Ձեր հրամանատարության ներքո, որքանով տեսնում ենք, կան նաեւ կամավորական ջոկատներ: Ինչպե՞ս եք վերաբերվում այդ իրողությանը եւ որքանո՞վ են նրանք աջակցում Ձեզ մարտական խնդիրները կատարելու գործում:

- Ապրիլի 2-ից սկսած տեղի ունեցավ այն, ինչ սովորաբար տեղի է ունեցել հայ ժողովրդի ճակատագրական պահերին… Մեկ-երկու օրվա ընթացքում մեր ամբողջ ազգը միավորվեց ու մի բռունցք դարձավ: Հազարավոր կամավորականներ՝ ջոկատներ կազմած, հայտնվեցին կանոնավոր զորամասերի կողքին: Եթե անհրաժեշտություն լինի եւ թույլ տրվի, ապա ամբողջ հայ ժողովուրդը կդառնա կամավորական: Մենք ենք խնդրում, որ կանգ առնեն, չգան, սպասեն… Իսկ մեր տրամադրության տակ եղած ջոկատները պատրաստ են կատարելու հրամանատարության առաջադրանքը:

- Այս օրերին շատ խոսվեց հակառակորդի ժամանակակից ռազմական տեխնիկայի մասին, մի՞թե հենց դա է վճռելու հակամարտության ելքը:

- Անշուշտ, զենքը մնում է զենք, եւ արդիական զենքերն օգնում են առաջադրված մարտական խնդիրների կատարմանը: Սակայն Արցախյան պատերազմի այս փուլում, որին մասնակից ու ականատես ենք, իրենց նպատակին չծառայեցին դրանք: Ի վերջո միայն զենքով չէ, որ պատերազմ է մղվում, հաղթանակ կերտվում: Պատերազմների ժամանակ ամենաուժեղ մարտական զենքը, համոզված եղեք, կռվող զինվորի ոգին է, ինչն առկա է հայոց բանակի ամեն մի մարտիկի մեջ: Այդ ոգու շնորհիվ է, որ շեշտակիորեն նվազեցվեց հակառակորդի զինտեխնիկայի նշանակությունը:

- Տեսնում ենք, թե ինչ եռուզեռ է հրամանատարական այս կետում…

- Այստեղ բոլորը զինվոր են՝ անկախ պաշտոնից, դիրքից: Բոլորը կատարում են մեր հրամանները եւ կատարում են բարձր պատասխանատվությամբ: Այլ կերպ չի էլ կարող լինել, քանի որ նոր իրավիճակում ենք:

Թիկունքի շունչն էլ այստեղ զգում ենք, թիկունք ասվածն էլ հարաբերական է, այն մարտական դիրքերի ու զինվորական կյանքի ուղիղ շարունակությունն է, չէ՞ որ յուրաքանչյուր հայ մարդ այս օրերին կանգնած է զինվորի կողքին…

- Եվ Ձեր խոսքը զինվորների ծնողներին ու մերձավորներին, թիկունքում գտնվողներին:

- Մաղթում եմ ուժ, կորով, համբերություն եւ հարատեւություն այն ոգու, այն միասնության ու համախմբվածության, որին ականտես ենք հատկապես ապրիլի 2-ից հետո:

Նաեւ իմ շնորհակալությունն ու երախտագիտությունը բոլոր զինվորների ծնողներին՝ նման արժանապատիվ ու հայրենապաշտ սերունդ դաստիարակելու համար:

Զրույցը՝ ՍԱՄՎԵԼ ԱԼԵՔՍԱՆՅԱՆԻ