Կեղծ մեջբերումների նոր բացահայտումներ Վահե Հակոբյանի հայցադիմումի մեջ

«Սյունյաց երկիր» թերթի կայքում Վահե Հակոբյանի ունեցվածքի վերաբերյալ հայտարարագրի ոչ հավաստի լինելու մասին արդեն գրել ենք: Գրել ենք նաեւ, որ նա դիմել է դատարան՝ պնդելով, որ այդ հրապարակման մեջ տեղ են գտել զրպարտող արտահայտություններ իր անձի մասին:

Սակայն շատ շուտով բացահայտվել է, որ հայցադիմումի իրավական հիմքում դրված է նաեւ ՀՀ սահմանադրության՝ գոյություն չունեցող չորս հոդված:

Հիմա էլ պարզվում է, որ հայցադիմումի մեջ ՀՀ օրենքներից կեղծ մեջբերումները դրանով չեն ավարտվել:

Իրավական նորահայտ անհեթեթությունների մասին՝ ստորեւ:

Վահե Հակոբյանի հայցադիմումի 2-րդ էջում գրված է՝ ««Տեղեկատվության ազատության մասին» ՀՀ օրենքի 1-ին հոդվածի 1-ին մասի համաձայն՝ տեղեկատվության ազատության մասին օրենսդրությունը բաղկացած է ՀՀ սահմանադրությունից, սույն օրենքից եւ իրավական այլ ակտերից»:

Բացում ենք «Տեղեկատվության ազատության մասին» ՀՀ օրենքի 1-ին հոդվածի 1-ին մասը. այնտեղ բոլորովին այլ բան է գրված՝ «Սույն օրենքը կարգավորում է տեղեկատվության ազատության հետ կապված հարաբերությունները, սահմանում է տեղեկատվության ապահովման բնագավառում տեղեկատվություն տնօրինողների իրավասությունը, ինչպես նաեւ տեղեկություններ ստանալու կարգը, ձեւերը եւ պայմանները»:

Վահե Հակոբյանի հայցադիմումի 9-րդ էջում նշված է՝ «ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի … 13-րդ հոդվածի 1-ին կետի համաձայն՝ քաղաքացիական իրավունքների պաշտպանությունը, ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքով սահմանված գործերի ենթակայությանը համապատասխան, իրականացնում է դատարանը»:

Բացում ենք ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 13-րդ հոդվածը: Պարզվում է՝ նախ, այդ հոդվածն 1-ին կետ ընդհանրապես չունի: Ավելին՝ 13-րդ հոդվածը միանգամայն այլ բովանդակություն ունի՝ «Դատարանը քաղաքացիական գործերով կայացնում է վճիռներ, որոշումներ եւ արձակում վճարման կարգադրություններ (այսուհետ՝ դատական ակտեր)»:

Վահե Հակոբյանի հայցադիմումի 9-րդ էջում կարդում ենք՝ «Նույն օրենսգրքի 14-րդ հոդվածով սահմանված են քաղաքացիական իրավունքների պաշտպանության եղանակները, որոնցից մեկն իրականացվում է վնասներ հատուցելով»:

Բացում ենք ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 14-րդ հոդվածը. նորից այլ բան է գրված՝ «Դատական ակտերի պարտադիր լինելը»:

…. Ճիշտն ասած այլեւս չի զարմացնում Վահե Հակոբյանի հայցադիմումի ողորմելի մակարդակը: Չի զարմացնում նրա իրավաբանների՝ իրենց շեֆին ամեն գնով խայտառակելու ակնհայտ միտումը կամ հոսհոսությունը:

Մեզ զարմացնում է Սյունիքի մարզի ընդհանուր իրավասության դատարանի առեղծվածային պահվածքը:

Կարո՞ղ էր դատարանը նման անփույթ մակարդակով եւ աղավաղումներով ներկայացված հայցադիմումը վերադարձնել հայցվորին՝ սխալները շտկելու ազնիվ նպատակով: Իհարկե կարող էր, ավելի ճիշտ՝ պարտավոր էր:

ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի հոդված 92-ի 1/1 կետը սահմանում է՝ «Դատավորը վերադարձնում է հայցադիմումը, եթե՝ 1)չեն պահպանվել սույն օրենսգրքի 87 հոդվածում սահմանված՝ հայցադիմումի ձեւին եւ բովանդակությանն առաջադրվող պահանջները»:

Իսկ ահա, թե ինչ է ասում վկայակոչված 87 հոդվածի 2-րդ կետը՝ «Հայցադիմումում պետք է նշվեն՝ 4) հանգամանքները, որոնց վրա հիմնվում են հայցապահանջները, 5)հայցապահանջները հաստատող ապացույցները»:

Դա նշանակում է, որ դատարանը հայցադիմումը վարույթ ընդունելուց առաջ առնվազն պետք է պարզեր, թե իրավական ի՞նչ հիմքերի վրա են կառուցված հայցապահանջները, բայց չի պարզել, քանի որ (կարելի է ենթադրել) մարզպետի հայցադիմումն էր:

Ստեղծված իրավիճակը, անշուշտ, մտահոգիչ է եւ հարցականի տակ է դնում Սյունիքի մարզի ընդհանուր իրավասության դատարանի անկողմնակալությունը եւ անկախությունը:

Մենք ակնկալում ենք, որ Սյունիքի մարզի ընդհանուր իրավասության դատարանի դատավոր Ժաննա Ասատրյանի պահվածքը ծառայողական քննության առարկա կդառնա պատկան մարմիններում:

Առնվազն պետք է պատասխան տրվի հարցերին՝ դատավորն օրենքի եւ իր պարտականությունների չիմացությա՞մբ է հայցադիմումը նման տեսքով վարույթ ընդունել, թե՞ իմացել է հայցադիմումի մեջ տեղ գտած կեղծ վկայություն-հղումների մասին, բայց չի կարեւորել կամ շրջանցել է դրանք ու հայցադիմումը վարույթ ընդունել ոչ պատշաճ վիճակում:

Երկու դեպքում էլ, կարծում ենք, Ժաննա Ասատրյանը չի կարող դատաքննել տվյալ հայցադիմումը:
Ելնելով վերը շարադրվածից՝ նախնական դատական նիստի առաջին իսկ օրը (դեկտեմբերի 15-ին), հիմք ընդունելով ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի հոդված 21-ը եւ ՀՀ դատական օրենսգրքի հոդված 91-ը, միջնորդություն կներկայացնենք դատավորի ինքնաբացարկի մասին:

Դատավորը, կարծում ենք, կհարգի Հայաստանի Հանրապետության դրոշն ու զինանշանը՝ դրված դատարանի դահլիճում, կհիշի ՀՀ դատական օրենսգրքի հոդված 91-ը եւ բացարկ կհայտնի: Իսկ 91-րդ հոդվածն ասում է՝ «Դատավորը պարտավոր է ինքնաբացարկ հայտնել, եթե նա տեղյակ է այնպիսի փաստերի կամ հանգամանքների, որոնք կարող են ողջամիտ կասկած հարուցել տվյալ գործով նրա անկողմնակալության մեջ»:

Համոզված ենք, որ դատավոր Ժաննա Ասատրյանը, հանուն Հայաստանի Հանրապետության, դեկտեմբերի 15-ին ինքնաբացարկ կհայտնի, քանի որ նրա անկողմնակալությունն այլեւս ողջամիտ կասկած է հարուցում:

ՍԱՄՎԵԼ ԱԼԵՔՍԱՆՅԱՆ