Կա Մեծարենց, կա Տերյան, - եւ բազում ուրիշ պոետներ կան,
Բայց Թումանյանն է անհաս Արարատը մեր նոր քերթության:
***
Նա մեծ էր հողո՛վ, արյունո՛վ։ -Արմատնե՜ր ուներ նա հողում։
Իր երգերը-գեղջուկ նաիրցու քրտինքո՛վ էր նա ողողում:
Հանճարեղ երգերում նրա - իր երկրի արեւն է շողում:-
Նա մեծ էր հողո՛վ, արյունո՛վ: -Արմատներ ուներ նա հողում:
***
Ես կարդում եմ նրան ու ասում. - Այս հմո՛ւտ, հանճարեղ Լոռեցին
Հոմերի, Գյոթեի հետ մի օր՝ Հավասար՝ նստել է քեֆի,
Եվ թաս է բռնել նրանց հետ, մեծարանք տվել ու առել,
Ինչպես իր պապերն են արել՝ իրար հետ խնջույքի նստելիս:
***
Նա մեծ էր ավելի, քան եղավ: - Երկընքի նման ընդարձակ,
Օվկիանի նման՝ իր ոգին ընդգրկել էր կյանքը անեզր: -
Եվ ոգու ափերին նստած՝ նա նայում էր հայացքով պայծառ-
Եվ որսում էր երգեր ու խոհեր, եւ տեսնում էր չքնա՜ղ երազներ…
_1594191684.jpg "No_531 (15)")
_1591010193.jpg "No_528 (12)")
