2019 թ. հունիսի 15-ին «Սյունյաց երկրի» ստեղծագործական խումբը (Սամվել Ալեքսանյան, Սոնա Արզումանյան), թերթի բարեկամներ Գրիշա Հարությունյանի եւ Ժորա Ալեքսանյանի հետ, այցելեցին Սյունյաց աշխարհի արեւելյան սահմանագիծ, որտեղ գտնվում է 19-րդ դարի բացառիկ մի հուշարձան՝ Լալազարի կամուրջը:
Երկու կամարով այդ կամուրջն այսօր էլ չի կորցրել իր հմայքը եւ ամուր վիճակում է, սակայն 1980-ականների վերջին ազերի վանդալների կողմից զրկվել է արեւելահայաց պատի վրա քանդակված հայատառ վիմական արձանագրությունից, որը յուրօրինակ անձնագիրն էր հրաշալի այդ կոթողի:
Լալազարի կամուրջը հայոց ճարտարապետական մտքի փայլատակումներից է. կամրջի հեղինակի մասին հանգամանալից կխոսենք մեկ այլ առիթով:
Կամուրջը եւս մեկ վկայություն է առ այն, թե մեր նախնիներն ինչպիսի հոգածությամբ եւ արժանապատվությամբ են տեր կանգնում Սյունյաց տանը եւ շենացնում այն:
Լալազարի կամուրջ գնալու ճանապարհին մեզ ուղեկցում էր Որոտան գետը՝ անպատկերացնելի խորը կիրճերով ու կեռմաններով:
Եվ մենք հիշեցինք Համո Սահյանի տողերը.
Ոմանք հեգնում են, ոմանք ափսոսում,
Որ ես քո մասին հաճախ եմ խոսում,
Որ շառաչում եմ քո ջրերի հետ,
Հավիտյան ջահել իմ հայրենի գետ:
Հայոց բարձրաբերձ սարերից գսլիս
Լույս դարձած՝ նորից սարերն ես գնում,
Դու անհիշելի դարերից գալիս,
Եվ դեպի գալիք դարերն ես գնում:
Որքան «նեղ» լինի ու որքան էլ «հին»
Ես նախանձում եմ քո ճանապարհին…
Իսկ կամրջի մատույցներում մեզ «ընդառաջ եկավ» մի համեստ հուշաքար՝ առավել համեստ հիշատակագրումով՝ Մկրտչյան Արայիկ Անդրանիկի (1960-1992), Միրզոյան Մուշեղ Յուրիկի (1972-1992), Բաղդասարյան Կարեն Վազգենի (1971-1992), Մինասյան Կարեն Արծրունի (1968-1992):
Գորիսեցի այդ երիտասարդները հենց այդտեղ էին անհավասար մարտի բռնվել ազերի հրոսակների հետ, որտեղ էլ նահատակվեցին հերոսաբար…
Այո, այդ տարածքում ամեն մի հողաթումբ քաջերի շիրիմ է, ամեն մի պտղունց հող՝ հայոց նվիրյալների արյամբ շաղախված, որը մոռանալ անկարելի է…
Սամվել Ալեքսանյան
Լուսանկարները՝ Սոնա Արզումանյանի
_1594191684.jpg "No_531 (15)")
_1591010193.jpg "No_528 (12)")
